လိုက္လုပ္ခ်င္မွလုပ္ေနာ္....အဆိုးအေကာင္းတာ၀န္မယူပါဗ်ာ.... SO SORRY......THANATAL...
လူအမ်ားစုဟာ ဦးေႏွာက္ဘယ္ဘက္အျခမ္းကိုပဲ အသံုးျပဳႏိုင္ႀကတယ္။ညာဘယ္ျခမ္းကို ဂီတ၊ပန္းခ်ီ စတဲ့အႏုပညာရွင္ေတြ ၊ အာရံုထူးျခားသူေတြ
ေလာက္သာ အနည္းအက်ဥ္းအသံုးျပဳႏုိင္တာ ျဖစ္တယ္။ဘယ္ဘက္ျခမ္းဟာ သာမန္ အသိစိတ္နဲ ့သက္ဆိုင္ျပီးေတာ့ ညာဘက္အျခမ္းဟာ မသိစိတ္နဲ ့
သက္ဆိုင္ေနတယ္။စိတ္ညိႈ ့ပညာကို အသံုးျပဳျပီးေတာ့ ဖန္တီးစြမ္းရည္ေတြရိွတဲ့ ညာဘက္ျခမ္းကို ႏိုးထေစတယ္။ဘယ္ဘက္ျခမ္းေရာ ညာဘက္ျခမ္းပါႏွစ္ျခမ္းစလံုး အသံုးျပဳႏုိင္ေအာင္ စိတ္ညႈိ ့ပညာက စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ႀကတယ္။
တစ္နည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္ မသိစိတ္နယ္မွာရိွတဲ့ ညာဘက္ျခမ္းက ဖန္တီးစြမ္းရည္ေတြကို စိတ္ညိႈ ့ပညာက မသိစိတ္ထဲက ဆြဲထုတ္ေပးလိုက္တာ ျဖစ္တယ္။ ဂီတတို ့၊ ပန္းခ်ီတို ့စတဲ့ အႏုပညာေတြဟာ ဓါတ္ပံုရိုက္တာ ၊ ကက္ဆက္ေခြနဲ ့ကူးတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ဗလာဒီမာရိုင္ေကာ့ဗ္ဟာ ဂီတေက်ာင္း
တက္ေနတဲ့ ဂီတေက်ာင္းသားတစ္ဦးကိုစိတ္ညိႈ ့ လိုက္တယ္။သူက တစ္ကယ္ေတာ့ စိတ္ညိႈ ့ပညာရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ပထမအစ ညိႈ ့ခ်က္မိ
သြားေတာ့ – “မင္းဟာ တေယာဆရာႀကီး ခရိုက္စလာျဖစ္သြားျပီ။ခရိုက္စလာေသျပီးေနာက္ လူ ့ဘ၀ကို မင္းအျဖစ္နဲ ့၀င္စားလာတာျဖစ္တယ္။မင္း
ဟာလူ၀င္စား ခရိုက္စလာပဲ။အရင္ ခရိုက္စလာဘ၀က တေယာထိုးသလို မင္းလည္း တေယာထိုးႏိုင္တယ္။” ဟု ဆက္ဂ်က္ရွင္းေတြေပးလိုက္တဲ့အခါ
မွာေက်ာင္းသားက သူဟာ တကယ္ပဲ ခရိုက္စလာ၀င္စားတယ္လို ့ယံုႀကည္လက္ခံသြားတယ္။ ခရိုက္စလာတေယာထိုးသေလာက္နီးပါးေကာင္း
ေအာင္ တေယာထိုးႏိုင္လာတယ္။သာမန္ ဂီတေက်ာင္းသားလက္သံထက္ အမ်ားႀကီးသာသြားတယ္။
ဗလာဒီမာရိုင္ေကာ့ဗ္ဟာ ဒီလိုစိတ္ညိႈ ့ျပီး တေယာဆရာႀကီး ခရိုက္စလာ ၀င္စားေစတယ္။ခရိုက္စလာကို တေယာထိုးေစတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္း (၃၀)
ေလာက္စမ္းသပ္ေလ့က်င့္ရတယ္။ျပီးသြားတဲ့အခါမွာ သာမန္ဂီတေက်ာင္းသားေတြထက္အမ်ားႀကီးသာသြားျပီးေတာ့ ဂီတပညာရွင္အဆင့္ထိေရာက္
သြားတယ္။ေနာက္ထပ္သင္တန္းသားတစ္ဦးကိုလည္း ပန္းခ်ီဆရာရီပင္ ၀င္စားတယ္ဆိုျပီး စိတ္ညိႈ ့ပညာနဲ ့ဆက္ဂ်က္ရွင္းေတြေပးလိုက္တယ္။
အႀကိမ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေပးလိုက္တယ္။ေနာက္ဆံုးမွာ တန္း၀င္ပန္းခ်ီဆရာအဆင့္ကိုေရာက္သြားပါတယ္။ေနာက္ထပ္ ဥပမာတစ္ခုကိုေျပာျပပါဦး
မယ္…
ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းဟာ ငယ္စဥ္က ေရမကူးတတ္ဘူး။တစ္ေန ့ျမစ္ဆိပ္မွာ ကစားေနရင္း သူ ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ေရထဲခုန္ခ်ေနႀကတာျမင္ေတာ့
သူလည္းခုန္ခ်လိုက္ျပီး ေရကူးတယ္။ သူ ့ကိုယ္သူ ေရကူးတတ္တယ္လို ့ယံုႀကည္ျပီး ခုန္ခ်လိုက္တာ ေရကူးတတ္သြားတာျဖစ္တယ္လို ့ဆရာႀကီး
ေရႊဥေဒါင္းက တစ္သက္တာမွတ္တမ္းမွာေရးထားတယ္။ယံုႀကည္ရင္ တစ္ကယ္တတ္သြားတာကိုသာဓကျပတာပါ။လူတစ္ေယာက္အား စိတ္ညိႈ ့ျပီး
မသိစိတ္ထဲမွာ သူဟာ ပန္းခ်ိီဆရာႀကီး၊စာေရးဆရာႀကီးလို ့ယံုႀကည္သြားေအာင္ ဆက္ဂ်က္ရွင္းေပးလိုက္ရင္ယံုသြားမွာျဖစ္တယ္။ဒါေပမယ့္ သိစိတ္ကိုေတာ့ ဒီလိုသြားေျပာရင္ေတာ့ ယံုမွာမဟုတ္ဘူး။ သိစိတ္က လူလည္ဗ်။ ယံုမွာမဟုတ္ဘူး။
ဒီေတာ့ လူေတြမွာ မခန့္မွန္းႏုိင္တဲ့ စိတ္အင္အားစြမ္းရည္ေတြရိွႀကတယ္။ရိွလို ့ရိွမွန္းမသိႀကလို ့အသံုးမျပဳႏုိင္တာ။ဒီလို မိမိမွာရိွတ့ဲ စြမ္းရည္ပုန္းေတြကို
စိတ္ညိႈ ့ပညာနဲ ့ထုတ္ေဖာ္သံုးႏိုင္တယ္။ဒီလို ထုတ္ေဖာ္သံုးရင္ မိမိႏိုင္ငံအတြင္း ပန္းခ်ီပညာရွင္ေတြ ၊ အဆိုေတာ္ေတြ ၊ ႏိုင္ငံအႀကီးအကဲေတြ ၊ေဘာ
လံုးသမားေတြ၊ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကို သတင္းေကာင္းေပးလိုက္ရတာပါပဲခင္ဗ်ား။
လူအမ်ားစုဟာ ဦးေႏွာက္ဘယ္ဘက္အျခမ္းကိုပဲ အသံုးျပဳႏိုင္ႀကတယ္။ညာဘယ္ျခမ္းကို ဂီတ၊ပန္းခ်ီ စတဲ့အႏုပညာရွင္ေတြ ၊ အာရံုထူးျခားသူေတြ
ေလာက္သာ အနည္းအက်ဥ္းအသံုးျပဳႏုိင္တာ ျဖစ္တယ္။ဘယ္ဘက္ျခမ္းဟာ သာမန္ အသိစိတ္နဲ ့သက္ဆိုင္ျပီးေတာ့ ညာဘက္အျခမ္းဟာ မသိစိတ္နဲ ့
သက္ဆိုင္ေနတယ္။စိတ္ညိႈ ့ပညာကို အသံုးျပဳျပီးေတာ့ ဖန္တီးစြမ္းရည္ေတြရိွတဲ့ ညာဘက္ျခမ္းကို ႏိုးထေစတယ္။ဘယ္ဘက္ျခမ္းေရာ ညာဘက္ျခမ္းပါႏွစ္ျခမ္းစလံုး အသံုးျပဳႏုိင္ေအာင္ စိတ္ညႈိ ့ပညာက စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ႀကတယ္။
တစ္နည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္ မသိစိတ္နယ္မွာရိွတဲ့ ညာဘက္ျခမ္းက ဖန္တီးစြမ္းရည္ေတြကို စိတ္ညိႈ ့ပညာက မသိစိတ္ထဲက ဆြဲထုတ္ေပးလိုက္တာ ျဖစ္တယ္။ ဂီတတို ့၊ ပန္းခ်ီတို ့စတဲ့ အႏုပညာေတြဟာ ဓါတ္ပံုရိုက္တာ ၊ ကက္ဆက္ေခြနဲ ့ကူးတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ဗလာဒီမာရိုင္ေကာ့ဗ္ဟာ ဂီတေက်ာင္း
တက္ေနတဲ့ ဂီတေက်ာင္းသားတစ္ဦးကိုစိတ္ညိႈ ့ လိုက္တယ္။သူက တစ္ကယ္ေတာ့ စိတ္ညိႈ ့ပညာရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ပထမအစ ညိႈ ့ခ်က္မိ
သြားေတာ့ – “မင္းဟာ တေယာဆရာႀကီး ခရိုက္စလာျဖစ္သြားျပီ။ခရိုက္စလာေသျပီးေနာက္ လူ ့ဘ၀ကို မင္းအျဖစ္နဲ ့၀င္စားလာတာျဖစ္တယ္။မင္း
ဟာလူ၀င္စား ခရိုက္စလာပဲ။အရင္ ခရိုက္စလာဘ၀က တေယာထိုးသလို မင္းလည္း တေယာထိုးႏိုင္တယ္။” ဟု ဆက္ဂ်က္ရွင္းေတြေပးလိုက္တဲ့အခါ
မွာေက်ာင္းသားက သူဟာ တကယ္ပဲ ခရိုက္စလာ၀င္စားတယ္လို ့ယံုႀကည္လက္ခံသြားတယ္။ ခရိုက္စလာတေယာထိုးသေလာက္နီးပါးေကာင္း
ေအာင္ တေယာထိုးႏိုင္လာတယ္။သာမန္ ဂီတေက်ာင္းသားလက္သံထက္ အမ်ားႀကီးသာသြားတယ္။
ဗလာဒီမာရိုင္ေကာ့ဗ္ဟာ ဒီလိုစိတ္ညိႈ ့ျပီး တေယာဆရာႀကီး ခရိုက္စလာ ၀င္စားေစတယ္။ခရိုက္စလာကို တေယာထိုးေစတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္း (၃၀)
ေလာက္စမ္းသပ္ေလ့က်င့္ရတယ္။ျပီးသြားတဲ့အခါမွာ သာမန္ဂီတေက်ာင္းသားေတြထက္အမ်ားႀကီးသာသြားျပီးေတာ့ ဂီတပညာရွင္အဆင့္ထိေရာက္
သြားတယ္။ေနာက္ထပ္သင္တန္းသားတစ္ဦးကိုလည္း ပန္းခ်ီဆရာရီပင္ ၀င္စားတယ္ဆိုျပီး စိတ္ညိႈ ့ပညာနဲ ့ဆက္ဂ်က္ရွင္းေတြေပးလိုက္တယ္။
အႀကိမ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေပးလိုက္တယ္။ေနာက္ဆံုးမွာ တန္း၀င္ပန္းခ်ီဆရာအဆင့္ကိုေရာက္သြားပါတယ္။ေနာက္ထပ္ ဥပမာတစ္ခုကိုေျပာျပပါဦး
မယ္…
ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းဟာ ငယ္စဥ္က ေရမကူးတတ္ဘူး။တစ္ေန ့ျမစ္ဆိပ္မွာ ကစားေနရင္း သူ ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ေရထဲခုန္ခ်ေနႀကတာျမင္ေတာ့
သူလည္းခုန္ခ်လိုက္ျပီး ေရကူးတယ္။ သူ ့ကိုယ္သူ ေရကူးတတ္တယ္လို ့ယံုႀကည္ျပီး ခုန္ခ်လိုက္တာ ေရကူးတတ္သြားတာျဖစ္တယ္လို ့ဆရာႀကီး
ေရႊဥေဒါင္းက တစ္သက္တာမွတ္တမ္းမွာေရးထားတယ္။ယံုႀကည္ရင္ တစ္ကယ္တတ္သြားတာကိုသာဓကျပတာပါ။လူတစ္ေယာက္အား စိတ္ညိႈ ့ျပီး
မသိစိတ္ထဲမွာ သူဟာ ပန္းခ်ိီဆရာႀကီး၊စာေရးဆရာႀကီးလို ့ယံုႀကည္သြားေအာင္ ဆက္ဂ်က္ရွင္းေပးလိုက္ရင္ယံုသြားမွာျဖစ္တယ္။ဒါေပမယ့္ သိစိတ္ကိုေတာ့ ဒီလိုသြားေျပာရင္ေတာ့ ယံုမွာမဟုတ္ဘူး။ သိစိတ္က လူလည္ဗ်။ ယံုမွာမဟုတ္ဘူး။
ဒီေတာ့ လူေတြမွာ မခန့္မွန္းႏုိင္တဲ့ စိတ္အင္အားစြမ္းရည္ေတြရိွႀကတယ္။ရိွလို ့ရိွမွန္းမသိႀကလို ့အသံုးမျပဳႏုိင္တာ။ဒီလို မိမိမွာရိွတ့ဲ စြမ္းရည္ပုန္းေတြကို
စိတ္ညိႈ ့ပညာနဲ ့ထုတ္ေဖာ္သံုးႏိုင္တယ္။ဒီလို ထုတ္ေဖာ္သံုးရင္ မိမိႏိုင္ငံအတြင္း ပန္းခ်ီပညာရွင္ေတြ ၊ အဆိုေတာ္ေတြ ၊ ႏိုင္ငံအႀကီးအကဲေတြ ၊ေဘာ
လံုးသမားေတြ၊ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကို သတင္းေကာင္းေပးလိုက္ရတာပါပဲခင္ဗ်ား။
No comments:
Post a Comment